خوشا  راه ‌ِ سفر  فراروی ‌ِ تو  ͡است،
عزيمت ‌ِ خويش  را  به  نسيان  مسپار!

Le Silence de la mer

Le Silence de la mer
خاموشي‌ی ‌ِ دریا


Archives 

Send E-mail

Powered by Blogger

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
 

يک‌شنبه، ۸  دیْ ۱۳۸۱  (December 29, 2002) 

º  02:59

× يار  خوش  چيزی⁀است،  زيرا  که  يار  از  خيال ِ  يار  قوت  می‌گيرد  و  می‌بالد  و  حيات  می‌گيرد.

مولوي،  فيه ِ  ما  فيه

P
 

آدينه، ۶  دیْ ۱۳۸۱  (December 27, 2002) 

º  05:10

× شعر  می‌آد  و  می‌ره...  زنده‌گي  قصه‌ی ِ  پيچيده‌ئی  می‌شه  پيش‌بيني‌نشدني...  «هوای ِ  عشق ِ  تو  دارم،  نمی‌گذارندم»...  و  نوشتن  از  من  و  از  مان...  هزار  کار ِ  نکرده  و  هزار  برنامه‌ی ِ  به‌هم‌ريخته...  و  سری  که  بايد  گرم ِ  شراب ِ  تو  باشه  و  داغ⁀ئه  از  آوارهای ِ  ناگزير...

تا  چند  خرقه  بردرم  از  بيم  و  از  اميد
دردهْ  شراب  و  واخرم  از  بيم  و  از  اميد!

پيش  آر  جام ِ  آتش ِ  انديشه‌سوز  را!
که⁀انديشه‌ها⁀است  در  سرم  از  بيم  و  از  اميد.

کشتي ِ  نوح  را  که  ز ِ  توفان  امان ِ  ما⁀است
بنما!—
که  زير ِ  لنگر  ام  از  بيم  و  از  اميد.

آن  زر ِ  سرخ  و  نقد ِ  طرب  را  بده!
که  من
رخ‌سارزرد  چون  زر  ام  از  بيم  و  از  اميد.

در  حلقه  ز  آن  چه  دادی  در  حلق ِ  من  بريز!
که⁀آخر  چو  حلقه  بر  در  ام  از  بيم  و  از  اميد.

بار ِ  دگر  به  آب  دهْ  اين  رنگ  و  بویْ  را!
که⁀اين  دم  به  رنگ ِ  ديگر  ام  از  بيم  و  از  اميد؛

ز  آبی  که  آب ِ  کوْثر  اندر  هوای ِ  او⁀است
که⁀اندر  هوای ِ  کوْثر  ام  از  بيم  و  از  اميد.

در  عيْن ِ  آتش  ام؛  چو  خليل‌ام  فرست  آن!
که⁀آزرمثال  بت‌گر  ام  از  بيم  و  از  اميد.

کوري ِ  چشم ِ  بد!  تو  ز ِ  چشم‌ام  نهان  مشو!
که⁀از  چشم‌ها  نهان‌تر  ام  از  بيم  و  از  اميد.

در  آف‌تاب ِ  روی ِ  خودم  دار!  ز  آن  که  من
مانند ِ  اين  غزل  تر  ام  از  بيم  و  از  اميد.

مولوي

P
 

يک‌شنبه، ۲۴  آذر ۱۳۸۱  (December 15, 2002) 

º  01:03

× انقلاب‌های ِ  عمومي  بغض‌هايی  هستند  که  ناشيانه  می‌ترکند.

اوژن  يونسکو  (Eugéne Ionesco)
«آدم‌کش»


Revolutions, Jean Michel Jarre
♪►

P
 

چهارشنبه، ۲۰  آذر ۱۳۸۱  (December 11, 2002) 

º  03:09

× «شاعري،  تنهايي ِ  ترس‌ناکی  است.  نوعی  بيماري ِ  جان  است.  شعر،  يک‌سر  خلاف ِ  آن  چيزها  است  که  مردمان  شاعرانه  می‌پندارند.  به  سلاحی  مخفي  و  خطرناک  همانند  است،  گاه  از  فاصله‌يی  بعيد  به  هدف  می‌زند.»

ژان  کوک‌تو

P
 

آدينه، ۱۵  آذر ۱۳۸۱  (December 6, 2002) 

º  03:20

× «عشق  و  بانوی ِ  ناتمام»  رو  می‌خونم.  داستانی  از  «اميرحسن ِ  چهل‌تن».  به  اين  گفتار ِ  «ملک»،  زن ِ  داستان،  رسيده‌م:

گفت:  کاش  می‌شد  از  آن  همه  عشق ِ  بی‌سرانجام  يکی  به  نتيجه  می‌رسيد؛  فقط  يکی.

سرانجام ِ   عشق  چي⁀ئه؟  يا  درست‌تر  بپرسم:  چي  می‌تونه  باشه؟  پاسخ ِ  اين  پرسش،  نشون  می‌ده  چه  نگاهی  به  عشق  داریم.  آيا  سرانجامی  که  عشق  می‌تونه  داشته‌باشه،  يا  بايد  داشته‌باشه،  کنار ِ  هم  بودن  و  زيستن ِ  دو  آدم‌⁀ئه:  وصل؟  و  وصل،  مگر  نه  که  يعني  آغاز ِ  يک  زنده‌گي ِ  هم‌راه؟  پس  معنای ِ  سرانجام  چي⁀ئه؟  چه‌را  داستان ِ  همه‌ی ِ  عشق‌های ِ  روايت‌شده،  يا  به  جای ِ  پیْ‌وند  با  مرگ  پايان  می‌گيره،  و  يا  با  پیْ‌وند  و  «وصل»  بسته  می‌شه؟  چه‌را  عشق  رو  نيازمند ِ  سرانجام  می‌دونيم؟  و  چه‌را  با  رسيدن  به  آغاز،  همه  چي  رو  پايان‌يافته  می‌بينيم؟

برای ِ  من  بخشی  از  «هويت»  به  همه‌ی ِ  «ليلي  و  مجنون»  و  «وامق  و  عذرا»های ِ  فراوون  می‌ارزه.  به  همه‌ی ِ  «رومه‌ئو  و  ژولي‌يت»های ِ  همانند  و  قالبي.  داستان ِ  آدم‌هايی  که  اگه  نميرن  کارشون  به  خودکشي  يا  ديگرکشي  می‌کشه  يا  اگه  بخت‌يار  باشن  از  هم  جدا  می‌شن،  چه‌را  که  «عشق»  به  سرانجام  رسيده  و  ديگه  نيازی  به  بازي‌چه‌هاش  نداره.

P
 

پنج‌شنبه، ۱۴  آذر ۱۳۸۱  (December 5, 2002) 

º  00:11

×

در  يک  دره  بودند  و  جوی‌باری  پچ‌پچ‌کنان  از  زير ِ  پای ِ  مينا  می‌گذشت.  دور  تا  دور  پر  بود  از  گل‌های ِ  زرد  و  سرخ  و  آبي  و...

اما  من  با  تو  حرف  می‌زنم،  من  با  تو  از  اين  همه  سرزمين  گذشته‌ام...

«وقتی  مينا  از  خواب  بيدار  شد»:

            «پايان ِ  توفان»،  «سرزمين ِ  هست‌ها»  و...      «بازگشت»

...  و  با  هم  دنيای ِ  خودمان  را  بسازيم.

P
 

چهارشنبه، ۸  آذر ۱۳۸۱  (December 4, 2002) 

º  04:16

×

ایْ  باد!  نسيم ِ  يار  داری
ز  آن  نفخه‌ی ِ  مُشک‌بار  داری.
زنهار،  مکن  درازدستي!
با  طره‌ی ِ  او  چه  کار  داری؟
ایْ  گل!  تو  کجا  و  روی ِ  زيباش؟
که⁀او  مُشک ِ  تر  و  تو  خار  داری.
ريْحان!  تو  کجا  و  خط ِ  سبزش؟
او  تازه  و  تو  غبار  داری.
نرگس!  تو  کجا  و  چشم ِ  مست‌اش؟
او  سرخوش  و  تو  خُمار  داری.
ایْ  سروْ!  تو  با  قد ِ  بلندش
در  باغ  چه  اعتبار  داری؟
ایْ  عقل!  تو  با  وجود ِ  عشق‌اش
در  دست  چه  اختيار  داری؟
روزی  برسی  به  وصل،  حافظ
گر  طاقت ِ  انتظار  داری!

حافظ،  احمد ِ  شام‌لو،  ۴۴۵

P