Le Silence de la mer

خوشا راه ‌ِ سفر فراروی ‌ِ تو ͡است،
عزيمت ‌ِ خويش را به نسيان مسپار!

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

يک‌شنبه، ۴ اسفند ۱۳۸۱ (February 23, 2003) ☼

º 01:30

× دريا

پيش از آن که آدمي
اسطوره‌ها—برساخته‌های ِ پيْدايش و عشق—را
از بافه‌های ِ رويا (يا هراس) فرافکند،
پيش‌تر از آن که زمان
از جوهرش سکه‌ی ِ روز دراندازد،
دريا
هماره هستي داشت.

دريا کي⁀است؟ آن بود ِ سرکش کي⁀است؟
آن سرکش و کهن که زمين را
پیْ‌آپیْ پیْ می‌جود؟
اوقيانوس است و اوقيانوس‌ها⁀است در او،
ورطه است و شکوه،
بخت و باد

هر نگاه به دريا، هر بار، هر نگاه گويی نخستين نگا⁀است
هر بار، شگفتي‌زا
بی اعتنای ِ بودی ديگر
درخش ِ خورشيد، ماه، غروب‌های ِ زيبا

دريا کي⁀است؟

و کي⁀استم من؟
—روز روشن می‌کند
آن‌گاه که من بگذرد.

خورخه لوئيس بورخس
بازنويسي ِ آزادانه از برگردان ِ «احمد ِ ميرعلايي»
هزارتوهای ِ بورخس، ۲۱۱

آدينه، ۲ اسفند ۱۳۸۱ (February 21, 2003) ☼

º 05:07

چون پرده‌ی ِ حرير ِ بلندی
خوابيده مخمل ِ شب، تاريک مثل ِ شب
آيينه‌ی ِ سياه‌اش چون آينه عميق
سقف ِ رفيع ِ گنبد ِ بشکوه‌اش
لب‌ريز از خموشي، و از خويش لب‌به‌لب.

ام‌شب به ياد ِ مخمل ِ زلف ِ نجيب ِ تو
شب را چو گربه‌يی که بخوابد به دامن‌ام
من ناز می‌کنم،
چون مشتري درخشان، چون زهره آشنا
ام‌شب دگر به نام صدا می‌زنم تو را
نام ِ تو را به هر که رسد می‌دهم نشان:
«آن‌جا نگاه کن!»
نام ِ تو را به شادي آواز می‌کنم،
ام‌شب به سوی ِ قدس ِ اهورايي
پرواز می‌کنم.

م. اميد

پنج‌شنبه، ۱ اسفند ۱۳۸۱ (February 20, 2003) ☼

º 02:14

در هيْئت ِ هوا
دائم مراقبت‌ام می‌کند.

او هست
هر جا هوا که هست
نه می‌گريزم می‌خواهم
نه می‌توانم بگريزم
ناچار در هوای ِ او هر چيز
مثل ِ هوا زيبا می‌گردد
من شکل ِ حرف ِ خودم می‌شوم
گل شکل ِ عطر ِ خودش
و او⁀است دوست
وقتی هوا مجسمه‌يی از
او⁀است.

يدلاه ِ رويايي
«لب‌ريخته‌ها»

پنج‌شنبه، ۲۴ بهمن ۱۳۸۱ (February 12, 2003) ☼

º 10:00

× فروغ ِ فرخ‌زاد، شعرها

...

شايد حقيقت آن دو دست ِ جوان بود، آن دو دست ِ جوان
که زير ِ بارش ِ يک‌ريز ِ برف مدفون شد
و سال ِ ديگر، وقتی بهار
با آسمان ِ پشت ِ پنجره هم‌خوابه می‌شود
و در تن‌اش فوران می‌کنند
فواره‌های ِ سبز ِ ساقه‌های ِ سبک‌بار
شکوفه خواهد داد ایْ يار، ایْ يگانه‌ترين يار

...

فروغ ِ فرخ‌زاد
(۸ دیْ ۱۳۱۳ - ۲۴ بهمن ۱۳۴۵)

چهارشنبه، ۲۳ بهمن ۱۳۸۱ (February 12, 2003) ☼

º 07:06

× «منشور ِ ۸۱»

آزادي‌خواه و عادلانه، انسان‌گرا و دموک‌راتيک، آشتي‌جويانه و غيْر ِانقلابي، آرام و بردبار... در ۱۲ بند که با «ما» آغاز می‌شه.

هر چند راه‌های ِ رسيدن به اين‌چنين فردايی ناپيْدا و دست ِکم دش‌وار⁀ئه، اما انديشه‌ش روشني و گرما می‌بخشه تا راه ِ بوده پيْدا شه و راه‌های ِ نبوده ساخته.
تنها اميدوار ام «شرکت ِ آحاد ِ مردم ِ آزادي‌خواه و پيش‌روْ، برکنار از علايق ِ سياسي و مذهبي (مقدمه‌)» مثل ِ انقلاب ِ ۵۷ نشه که هدف ِ سرنگوني ِ رژيم، انديشه‌ها و سليقه‌ها رو از ياد ببره و با به هدف رسيدن، اختلاف‌های ِ نهفته سر برآره و سردرگمي‌ها و خودمداري‌ها و انتقام‌ها آغاز شه.

سه‌شنبه، ۲۲ بهمن ۱۳۸۱ (February 11, 2003) ☼

º 02:35

× جالب⁀ئه که پس از سال‌ها دوباره درباره‌ی ِ «جمهوري ِ اسلامي ِ ايران» همه‌پرسي می‌شه (www.gozar.org). تا حالا «نتيجه‌ی ِ رأیْ‌گيري» با ۷۰۲۳ رأیْ ۸۱٫۵درصد پاسخ ِ «No» داشته. اين همه‌پرسي چند شباهت و چند تفاوت با همه‌پرسي ِ ۱۲ ِ فرودين ِ ۱۳۵۷ داره.

شباهت‌ها:
- دو گزينه‌ئي بودن‌شون.

(منطق ِ همه يا هيچ، سياه و سفيد، صفر و يک، ما يا دُش‌من. بی‌چاره «بول» که منطق‌اش دست‌افزار ِ «بوش» می‌شه.)

- چشم‌داشت ِ يه ديدگاه ِ هم‌زمان و يک‌سان به سه گزينه‌ی ِ مستقل و مربوط.

(به کدوم‌شون بايد رأیْ داد؟ جمهوري؟ اسلامي؟ ايران؟ شايد کسی هم باشه که «ايران»‌اش رو نخواد و «جمهوري ِ اسلامي» رو لازم و کافي بدونه. پاسخ ِ چنين کسی هم به «جمهوري ِ اسلامي ِ ايران» حتمن «نه»‫⁀ئه، نه؟!)

- تعريف‌ها زمين تا آسمون فرق می‌کنه.

(در هر دو زمان، هر کسی به برداشت ِ به‌شدت شخصي ِ خودش رأیْ می‌ده، و نه به اون چيزی که پرسش‌گرها می‌گن.)

- پاسخ ِ هر دو از پيش پيْدا⁀است.

(چون معناها دگرگون شده)

- پاسخ‌دهنده‌ها هم‌اون پاسخی رو می‌دن که پرسش‌گرها می‌خوان.

(اگه غيْر ِ اين بود اصلن پرسشی نمی‌شد. به هم‌اين خاطر حکومت ِ فعلي ِ ايران چنين همه‌پرسي‌ئی انجام نمی‌ده. چون می‌دونن که پاسخ دل‌خواه ِ اون‌ها نيست.)

- ...

تفاوت‌ها:
- پاسخ‌دهنده‌های ِ دو همه‌پرسي يکي نيستن.

(جتا اون‌هايی که تو همه‌پرسي ِ پيشين شرکت کرده‌بودن، ام‌روز هم‌اون آدم‌های ِ گذشته نيستن. آدم‌ها تو اين زمان ِ ۲۴ ساله دگرگون شده‌ن، اما پرسش هم‌اون⁀ئه که هست! غم‌انگيز⁀ئه!)

- با گذر از زمان دگرگوني ِ معنای ِ «جمهوري ِ اسلامي ِ ايران» ناگزير⁀ئه.

(چيزی که در همه‌پرسي معنا رو تعريف می‌کنه، ذهنيت ِ پاسخ‌دهنده‌ها⁀است. معنای ِ «جمهوري ِ اسلامي ِ ايران» حتا تو ذهن ِ رهْ‌بر ِ رسمي ِ حکومت اونی نيست که پيش‌تر بوده.)

- طبقه، موقعيت و ويژه‌گي‌های ِ آدم‌ها متفاوت⁀ئه.

(ناگفته پيْدا⁀است که همه‌ی ِ آدم‌های ِ جامعه امکان ِ پاسخ‌دهي ندارن. البته گمون نمی‌کنم در نتيجه‌گيري ِ با مرز ِ پنجاه‌درصد اثری داشته‌باشه.)

- مسئله‌ی ِ اعتبار ِ دو همه‌پرسی متفاوت⁀ئه.

(درباره‌ی ِ اعتبار ِ همه‌پرسي ِ نخست چيزی نمی‌دونم. اما اين همه‌پرسي ِ تازه، با شرايط ِ ويژه‌ی ِ پرسش‌های ِ اينترنتی جای ِ اما و اگر زياد داره. برای ِ مثال هر سه شرط ِ رأیْ‌گيري (يک رأی، دست ِکم ۱۵ ساله، تابعيت ِ ايران) به‌آسوني نقض می‌شه. به‌ويژه درباره‌ی ِ تکرار ِ رأیْ ِ يه نفر. چون دو روش ممکن⁀ئه به کار گرفته‌شده‌باشه: يا هر کس می‌تونه به‌دل‌خواه بيش از يک بار رأیْ بده، يا به فرض ِ اعمال ِ محدوديت ِ شماره‌ی ِ IP امکان ِ رأیْ دادن ِ افراد ِ ساکن ِ ايران (به خاطر ِ به‌کاربري ِ IPهای ِ مشترک) کم‌تر می‌شه.)

- ...

و چند نکته‌:
- پاسخ‌های ِ همه‌پرسي ِ پيشين «آري/نه» بود. اين يکی «Yes/No»‫⁀ئه!
- يه نگاهی هم به آمار ِ ديدن ِ صفحه بد نيست!
- ظاهرن ISPهای ِ رسمي ِ ايران دست‌رسي به اين سايت رو تو هم‌اون ساعت‌های ِ نخست بستن!

به هر رو، جالب⁀ئه!

شنبه، ۱۹ بهمن ۱۳۸۱ (February 8, 2003) ☼

º 05:45

×  ایْ  بيست‌وهفت‌ساله‌گي!
    دم‌ات  گرم!

 ایْ  بيست‌وهشت‌ساله‌گي!
    سرت  خوش!

چهارشنبه، ۱۶ بهمن ۱۳۸۱ (February 5, 2003) ☼

º 06:44

There is a silence where hath been no sound,
There is a silence where no sound may be,
In the cold grave--under the deep, deep sea,
Or in wide desert where no life is found,
Which hath been mute, and still must sleep profound;
No voice is hush'd--no life treads silently,
But clouds and cloudy shadows wander free,
That never spoke, over the idle ground:
But in green ruins, in the desolate walls
Of antique palaces, where Man hath been,
Though the dun fox or the wild hyaena calls,
And owls, that flit continually between,
Shriek to the echo, and the low winds moan--
There the true Silence is, self-conscious and alone.

Silence
by Thomas Hood (1799-1845)

From The Piano (1993), by Jane Campion

يک‌شنبه، ۱۳ بهمن ۱۳۸۱ (February 2, 2003) ☼

º 18:08

× «هزار شکر که ديدم به کام ِ خويش‌ات باز»

- اين «خويش»، من⁀ئه يا تو؟
- مگه فرقی هم می‌کنه؟