_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

يک‌شنبه، ۷ مهر ۱۳۸۱  (September 29, 2002)  ☼

---

º  23:57

× تو  هويت ِ  ميلان کوندرا  سوای ِ  همه‌ی ِ  بخش‌های ِ  درخشان‌اش،  بخشی  هست  که  برام  جای‌گاه ِ  ويژه‌ئی  داره.  اون‌جا  که  شانتال  با  روح ِ  کودک ِ  مرده‌ش  حرف  می‌زنه  و  شاد⁀ئه  که  ديگه  کودکی  نداره.  اين  روزها  دارم  زنده‌گي جای ِ ديگری⁀است  رو  می‌خونم.  گمون  نمی‌کردم  رومان‌های ِ  پيش  از  جاودانه‌گيش  برام  گيرايي  داشته  باشه.  اين  رومان  ولی،  تا  حالا  که  بخش ِ  يک‌اش  رو  خونده‌م،  خيلی  لذت‌بخش  بوده.  می‌خواستم  اما  اين  رو  بگم:  کوندرا  هم  با  مسئله‌ی ِ  بچه  به‌شدت  درگير⁀ئه.  اين  رو  تو  جاودانه‌گي  هم  به  روشني  می‌تونم  ببينم.  اين  که  کودک،  ميون ِ  مرد  و  زن  جدائي  می‌ندازه.  اين  که  زنی  که  مادر⁀ئه  بی‌ترديد  کودک‌اش  رو  برتر  از  مرد  می‌نشونه.  اين  که  پیْ‌وند ِ  مادر  (و  حتا  پدر)  با  کودک  سست‌کننده‌ی ِ  پیْ‌وند ِ  زن  و  مرد⁀ئه.  اين  مسئله  البته  فقط  در  حالتی  برای ِ  مرد  رنج‌آور  يا  دست ِکم  ترس‌ناک⁀ئه  که  مرد  پیْ‌وندش  رو  با  زن  بيش‌تر  از  حس ِ  پدرانه  بخواد.  البته  بيش‌تر ِ  مردها  هم  بچه  رو  بيش  از  زن  دوست  دارن  و  به  هم‌اين  خاطر  از  داشتن ِ  بچه  لذت  می‌برن!  اما  حس ِ  مادرانه  و  پیْ‌وند ِ  مادر  و  کودک  نيرومندتر⁀ئه.  گمون  نکنم  مادری  باشه  که  بتونه  به  هر  دليلی،  حتا  به  خاطر ِ  هم‌سرش،  از  کودک‌اش  بگذره  و  اين  ويژه‌گي  به  گمون‌ام  در  هر  زنی  باشه،  حتا  اون‌ها  که  هنوز  بچه‌ئی  ندارن.  اما  بی‌شک  می‌شه  مردی  رو  پيدا  کرد  که  به  خاطر ِ  هم‌سرش  بگه  گور ِ  بابای ِ  بچه!

نمی‌دونم،  آيا  می‌تونم  خوش‌بين  باشم  که  يه  مادر  هم  هم‌سرش  رو  بيش  از  کودک‌اش  دوست  داشته‌باشه؟

پنج‌‌شنبه، ۴ مهر ۱۳۸۱  (September 26, 2002)  ☼

---

º  21:53

× و  ام‌روز...
پنج‌شنبه‌ی ِ چهارم ِ مهر ِ يک‌هزار  و  سی‌صد  و  هشتاد  و  يک ِ خورشيدي...

◊

يگانه  نام ِ تو،  مهر ِ شادي‌بخش!

◊

يَـنشُـرْ  لـَـکـُمْ  رَ بُّـکـُمْ  مِّـن  رَّحْمَـتِـهِۦ
وَ  يُهَـيـِّئْ  لـَکـُمْ  مِّنْ  أمْـرِکـُم  مِّـرْ فـَـقـًا

◊

پنج‌شنبه، ۲۱ شهريور ۱۳۸۱  (September 12, 2002)  ☼

---

º  18:21

♪  ترانه‌ی ِ «آبي»

با  آوای ِ «سيمين ِ قديري»
از  «آوازهای ِ فصل‌ها  و  رنگ‌ها»  ساخته‌ی ِ «فري‌برز ِ لاچيني»

شنبه، ۱۶ شهريور ۱۳۸۱  (September 07, 2002)  ☼

---

º  00:38

تو  فکر ِ  يک  سقف  ام
يک  سقف ِ  بی‌روزن
يک  سقف ِ  پابرجا
محکم‌تر  از  آهن

سقفی  که  تن‌پوش ِ  هراس ِ  ما  باشه
تو  سردي ِ  شب‌ها  لباس ِ  ما  باشه

سقفی  اندازه‌ی ِ  قلب ِ  من  و  تو
واسه  لمس ِ  تپش ِ  دل‌واپسي
برای ِ  شرم ِ  لطيف ِ  آينه‌ها
واسه  پيچيدن ِ  بوی ِ  اطلسي

زير ِ  اين  سقف  با  تو  از  گل،  از  شب  و  ستاره  می‌گم
از  تو  و  از  خواستن ِ  تو  می‌گم  و  دوباره  می‌گم

زنده‌گي‌م⁀و  زير ِ  اين  سقف  با  تو  اندازه  می‌گيرم
گم  می‌شم  تو  معني ِ  تو،  معني ِ  تازه  می‌گيرم

سقف‌مون—افسوس  و  افسوس—تن ِ  ابر ِ  آسمون⁀ئه
يه  افق،  يه  بی‌نهايت  کم‌ترين  فاصله‌مون⁀ئه

تو  فکر ِ  يک  سقف  ام
يک  سقف ِ  رويايي
سقفی  برای ِ  ما
حتا  مقوايي

تو  فکر ِ  يک  سقف  ام
يک  سقف ِ  بی‌روزن
سقفی  برای ِ  عشق
برای ِ  تو  با  من

سقفی  اندازه‌ی ِ  قلب ِ  من  و  تو
واسه  لمس ِ  تپش ِ  دل‌واپسي
برای ِ  شرم ِ  لطيف ِ  آينه‌ها
واسه  پيچيدن ِ  بوی ِ  اطلسي

زير ِ  اين  سقف—اگه  باشه—می‌پيچه  عطر ِ  تن ِ  تو
لختي ِ  پنجره‌هاش⁀و  می‌پوشونه  پيرهن ِ  تو
زير ِ  اين  سقف  خوب⁀ئه  عطر ِ  خودفراموشي  بپاشيم
آخر ِ  قصه  بخوابيم  ...  اول ِ  ترانه  پا  شيم

سقف‌مون—افسوس  و  افسوس—تن ِ  ابر ِ  آسمون⁀ئه
يه  افق،  يه  بی‌نهايت  کم‌ترين  فاصله‌مون⁀ئه

تو  فکر ِ  يک  سقف  ام

ترانه‌ی ِ  «سقف»؛  کار ِ  «اسفنديار ِ  منفردزاده»،  «ايرج ِ  جنتي ِ  عطايي»  و  «فرهاد»

سه‌شنبه، ۱۲ شهريور ۱۳۸۱  (September 03, 2002)  ☼

---

º  02:06

× کي⁀ئه  که  بفهمه  ذره  ذره‌ی ِ  زنده‌گي  می‌تونه  شادي‌بخش  باشه،  همه‌ی ِ  اون  چيزهايی  که  روزمره‌گي  می‌گن  بقيه  و  نمی‌بينن  و  نمی‌فهمن...  کي  می‌دونه  چه  لذتی  داره  که  بوی ِ  نعنا  و  ريحون  بپيچه  تو  خونه‌ی ِ  کوچيک‌ات  وقتی  داری  سبزي  پاک  می‌کنی...  کی  می‌فهمه  که  عاشقانه  زيستن  و  شاعر  بودن  درست  تو  هم‌اين  ثانيه‌هايی  که  ساده‌  به  چشم  می‌آن  معنا  پيدا  می‌کنه،  درست  تو  هم‌اين  نفسی  که  می‌کشی،  تو  هم‌اين  هوايی  که  از  ياد  می‌بری...  تو  هم‌اين  که  نزديک‌تر  از  همه‌ی ِ  دنيا⁀است  به  تو  و  نمی‌بينی‌ش...  اون‌قدر  نبينی  که  گم  کنی‌ش  يه  روز  و  در  به  در  پیْ‌اش  بگردی  و...

...  بعد،  برای ِ  «علي» ِ  دل‌گرفته،  نه  دل‌تنگ

دوشنبه، ۱۱ شهريور ۱۳۸۱  (September 02, 2002)  ☼

---

º  01:10

× هم‌اين  شنبه  بود  که  از  «فرهاد»  می‌گفتيم  و  از  Yesterday, When I Was Young...  يادت  هست؟

حالا  تو  خواب ای  و  من،  خواب  از  سرم  پريد...

●

گرم  و  زنده
بر  شن‌های ِ  تابستان
زنده‌گي  را  بدرود  خواهم‌گفت.

تا  قاصد ِ  مليون‌ها  لب‌خند  گردم،
تابستان  مرا  در  بر  خواهدگرفت  و  دريا  دل‌اش  را  خواهدگشود.

زمان  در  من  خواهدمرد  و  من  بر  زمان  خواهم‌خفت.

ترانه‌ی ِ  «کتيبه»،  آلبوم ِ  «برف»،  شعر ِ  «فريدون ِ  ره‌ْنما»

خبر:  BBC Persian