آدينه، ۲۳ فروردين ۱۳۸۱
(April 12, 2002)
☼
º
23:34
×
انگار «تهران» ِ امسال قرار نيست مثل ِ سالهای ِ پيش يههو تابستون شه. دیشب با بارون به پيشوازم اومد. کاش امسال بشه يه باهار ِ راسراسي ديد. عصر حتا به سرم زده بود برم يه دوری تو شهرک بزنم. اما فکر ِ شلوغي و آدمهای ِ روز ِ بیکاري نذاشت. مثل ِ هميشه. تازه من هميشه بارون و برف رو از پشت ِ پنجره میخوام. توی ِ خونه باشم و بارون بباره، برف بباره، من باشم و... گرمای ِ خونه...
... And even when skies are grey, we would be happy, for we have love, the most lovely love in the world; ...
آره! خيس شدن رو دوست ندارم. هماين⁀ئه که هميشه تا يه کم هوا باروني به چشم بياد، چترم باهام⁀ئه. زير ِ چتر بودن، زير ِ بارون بودن. و نه بارون ِ زمستون، که بارون ِ باهار يا پاييز، تو هوايی که نوک ِ دماغام رو سرخ نکنه، دستهام رو نسوزونه. بارون ِ اردیبهشتي، بارون ِ مهر و آبان. امسال انگار اردیبهشت راسراسي اردیبهشت⁀ئه. برای ِ من باهار يعنی اردیبهشت، يعنی آوريل... آخ، که چند سال، بی بهار، گذشت! حالا اين باهار ِ سر ِ سال، سر ِ اولين سال ِ هزارهی ِ سوم، نشونهی ِ خوبی⁀ئه. حادثهی ِ عزيزی⁀ئه. هر چند سختتر⁀ئه روزگار ِ اين هزارهی ِ شکيب و خاموشي... اما شايد، يعنی کاش، آرامش ِ شب دوباره برگرده؛ و آخر ِ قصه، ترانهئی بیپايان باشه...