_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

شنبه، ۴ خورداد ۱۳۸۱ (May 25, 2002) ☼

---

º 18:20

× برای ِ  «بامداد»  و  نگاه ِ  دی‌شب‌اش:

«هر  آن  چه  اکنون  در  دنيای ِ  ما  ارزش  دارد،  در  خود  و  بنا  به  طبيعت ِ  خود  ارزش  ندارد.  طبيعت  هم‌واره  فاقد ِ  ارزش  است،  اما  گاه  بدان  ارزش  تعلق  می‌گيرد.  اين  ما  ايم  که  بدان  ارزش  می‌بخشيم.  تنها  ما  جهانی  می‌سازيم  مرتبط  به  انسان»...
ما  از  اين  نکته  بی‌خبر  ايم.  درست  به  هم‌اين  دليل،  از  آن  شادماني  و  غروری  که  ناشي  از  اين  توانايي⁀است  بی‌خبر  ايم.

نيچه،  «دانش ِ  شاد»
بابک ِ  احمدي،  «کتاب ِ  ترديد»

«حرف‌های ِ  هم‌ديگر  را  بشنويم  و  لذت  ببريم».  در  پیْ ِ  چاره‌ی ِ  چی  باشيم؟

º  4:53

× من  عقيده‌ی ِ  تو  را  قبول ندارم،  اما  جان‌ام  را  می‌دهم  تا  تو  برای ِ  بيان ِ  آن  آزاد  باشی.
× من  عقيده‌ی ِ  تو  را  قبول  هم  دارم،  اما  جان  می‌دهم  اگر  تو  برای ِ  بيان ِ  آن  آزاد  باشی.
× من  و  تو  شايد  هم‌عقيده  باشيم،  اما  مبادا  تو  در  بيان‌اش  از  من  پيش  افتی.
× من  و  تو  سر  و  ته ِ  يه  کرباس  ايم،  اما  دهن‌ات  رو  سرويس  می‌کنم  اگه  فکر  کنی  بيش‌تر  از  من  حالي‌ت⁀ئه.
× هیْ  «رفيق»!  يادت  باشه  من  «استاد»  ام،  من  هم  هوات  رو  دارم  و  گر نه...