پنج‌شنبه، ۱۶ آبان ۱۳۸۱
(November 7, 2002)
☼
º
21:32
×
... و سپس،
شايد به
!Chris de Burgh
نه!
هنوز دير نيست!
هنوز دست‌های‌ام در راه اند
و زردي ِ لزج ِ دندان‌های ِ دران هم‌پا⁀است
کبود ِ تپش‌ها را تا رقص ِ فواره‌ی ِ سرخ،
و اين رسالت ِ ابدي⁀است
اميد ِ آخر ِ مخلوقات ِ آخر ِ خواب.
هنوز راه هست و تو می‌دانی
ایْ ديگر يار!
که زير ِ پاهامان، هنوز مشتی خاک
تا مگر رها کند خفقان ِ پليد ِ چشم‌ها
دمی که در اوج ِ به بازگشت پيش رفتن
پروازی ديگر از اين سان.
و بدين سان آغازی ديگر.
...
تو و از خاک و بارشی شمالي
و آذرخش ِ گم‌شده‌ی ِ دست‌ها از با هم
که خوب خاطره‌ی ِ تلخ ِ سايه‌ها را خاکستر کند و خاک
و آسمان، تهي از ابرهای ِ صلب ِ کسوفي
به خاک‌بازي ِ ما عاشقانه چشم گشايد.
—–
۱ - ۱۵ اردی‌بهشت ۱۳۷۴
تهران
