× شعر میآد و میره... زندهگي قصهی ِ پيچيدهئی میشه پيشبينينشدني... «هوای ِ عشق ِ تو دارم، نمیگذارندم»... و نوشتن از من و از مان... هزار کار ِ نکرده و هزار برنامهی ِ بههمريخته... و سری که بايد گرم ِ شراب ِ تو باشه و داغ⁀ئه از آوارهای ِ ناگزير...
●
تا چند خرقه بردرم از بيم و از اميد
دردهْ شراب و واخرم از بيم و از اميد!
پيش آر جام ِ آتش ِ انديشهسوز را!
که⁀انديشهها⁀است در سرم از بيم و از اميد.
کشتي ِ نوح را که ز ِ توفان امان ِ ما⁀است
بنما!—
که زير ِ لنگر ام از بيم و از اميد.
آن زر ِ سرخ و نقد ِ طرب را بده!
که من
رخسارزرد چون زر ام از بيم و از اميد.
در حلقه ز آن چه دادی در حلق ِ من بريز!
که⁀آخر چو حلقه بر در ام از بيم و از اميد.
بار ِ دگر به آب دهْ اين رنگ و بویْ را!
که⁀اين دم به رنگ ِ ديگر ام از بيم و از اميد؛
ز آبی که آب
ِ کوْثر اندر هوای
ِ او⁀است
که⁀اندر هوای
ِ کوْثر ام از بيم و از اميد.
در عيْن ِ آتش ام؛ چو خليلام فرست آن!
که⁀آزرمثال بتگر ام از بيم و از اميد.
کوري ِ چشم ِ بد! تو ز ِ چشمام نهان مشو!
که⁀از چشمها نهانتر ام از بيم و از اميد.
در آفتاب ِ روی ِ خودم دار! ز آن که من
مانند ِ اين غزل تر ام از بيم و از اميد.