خوشا  راه ‌ِ سفر  فراروی ‌ِ تو  ͡است،
عزيمت ‌ِ خويش  را  به  نسيان  مسپار!

Le Silence de la mer

Le Silence de la mer
خاموشي‌ی ‌ِ دریا


Archives 

Send E-mail

Powered by Blogger

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
 

آدينه، ۶  دیْ ۱۳۸۱  (December 27, 2002) 

º  05:10

× شعر  می‌آد  و  می‌ره...  زنده‌گي  قصه‌ی ِ  پيچيده‌ئی  می‌شه  پيش‌بيني‌نشدني...  «هوای ِ  عشق ِ  تو  دارم،  نمی‌گذارندم»...  و  نوشتن  از  من  و  از  مان...  هزار  کار ِ  نکرده  و  هزار  برنامه‌ی ِ  به‌هم‌ريخته...  و  سری  که  بايد  گرم ِ  شراب ِ  تو  باشه  و  داغ⁀ئه  از  آوارهای ِ  ناگزير...

تا  چند  خرقه  بردرم  از  بيم  و  از  اميد
دردهْ  شراب  و  واخرم  از  بيم  و  از  اميد!

پيش  آر  جام ِ  آتش ِ  انديشه‌سوز  را!
که⁀انديشه‌ها⁀است  در  سرم  از  بيم  و  از  اميد.

کشتي ِ  نوح  را  که  ز ِ  توفان  امان ِ  ما⁀است
بنما!—
که  زير ِ  لنگر  ام  از  بيم  و  از  اميد.

آن  زر ِ  سرخ  و  نقد ِ  طرب  را  بده!
که  من
رخ‌سارزرد  چون  زر  ام  از  بيم  و  از  اميد.

در  حلقه  ز  آن  چه  دادی  در  حلق ِ  من  بريز!
که⁀آخر  چو  حلقه  بر  در  ام  از  بيم  و  از  اميد.

بار ِ  دگر  به  آب  دهْ  اين  رنگ  و  بویْ  را!
که⁀اين  دم  به  رنگ ِ  ديگر  ام  از  بيم  و  از  اميد؛

ز  آبی  که  آب ِ  کوْثر  اندر  هوای ِ  او⁀است
که⁀اندر  هوای ِ  کوْثر  ام  از  بيم  و  از  اميد.

در  عيْن ِ  آتش  ام؛  چو  خليل‌ام  فرست  آن!
که⁀آزرمثال  بت‌گر  ام  از  بيم  و  از  اميد.

کوري ِ  چشم ِ  بد!  تو  ز ِ  چشم‌ام  نهان  مشو!
که⁀از  چشم‌ها  نهان‌تر  ام  از  بيم  و  از  اميد.

در  آف‌تاب ِ  روی ِ  خودم  دار!  ز  آن  که  من
مانند ِ  اين  غزل  تر  ام  از  بيم  و  از  اميد.

مولوي

P