چون  پرده‌ی ِ  حرير ِ  بلندی
خوابيده  مخمل ِ  شب،  تاريک  مثل ِ  شب
آيينه‌ی ِ  سياه‌اش  چون  آينه  عميق
سقف ِ  رفيع ِ  گنبد ِ  بشکوه‌اش
لب‌ريز  از  خموشي،      و  از  خويش  لب‌به‌لب.


ام‌شب  به  ياد ِ  مخمل ِ  زلف ِ  نجيب ِ  تو
شب  را  چو  گربه‌يی  که  بخوابد  به  دامن‌ام
من  ناز  می‌کنم،
چون  مشتري  درخشان،  چون  زهره  آشنا
ام‌شب  دگر  به  نام  صدا  می‌زنم  تو  را
نام ِ  تو  را  به  هر  که  رسد  می‌دهم  نشان:
«آن‌جا  نگاه  کن!»
نام ِ  تو  را  به  شادي  آواز  می‌کنم،
ام‌شب  به  سوی ِ  قدس ِ  اهورايي
پرواز  می‌کنم.