پيش  از  آن  که  آدمي
اسطوره‌ها—برساخته‌های ِ  پيْدايش  و  عشق—را
از  بافه‌های ِ  رويا  (يا  هراس)  فرافکند،
پيش‌تر  از  آن      که  زمان
از  جوهرش  سکه‌ی ِ  روز  دراندازد،
دريا
هماره  هستي  داشت.



دريا  کي⁀است؟    آن  بود ِ  سرکش  کي⁀است؟
آن  سرکش  و  کهن  که  زمين  را
پیْ‌آپیْ  پیْ  می‌جود؟
اوقيانوس  است  و  اوقيانوس‌ها⁀است  در  او،
ورطه  است  و  شکوه،
بخت  و  باد



هر  نگاه  به  دريا،  هر  بار،  هر  نگاه  گويی  نخستين  نگا⁀است
هر  بار،  شگفتي‌زا
بی  اعتنای ِ  بودی  ديگر
درخش ِ  خورشيد،  ماه،  غروب‌های ِ  زيبا



دريا  کي⁀است؟

و  کي⁀استم  من؟
—روز  روشن  می‌کند
آن‌گاه  که  من  بگذرد.