× توی ِ افسانه‌ها،  خواب‌های ِ کليدي  و  راه‌گشا،  بيش‌تر  به  زبانی  بيان  مى‌شن  که  بايد  برای ِ دريافت‌شون  به  زبان ِ ام‌روزي ِ قهرمان‌های ِ قصه  برشون  گردوند.  گاهی  به  زبانی  باستاني  و  گاهی  مرموزتر.  اين  رو  توی ِ افسانه‌ی ِ «فرمان‌روای ِ حلقه‌ها»  که  دارم  مى‌خونم،  جا به  جا  باز  مى‌بينم.  اين،  من  رو  ياد ِ حرف‌های ِ «مديا  کاشي‌گر»  انداخت  و  اين  که  بی  ترجمه  مدرنيته‌ئی  در  کار  نبود...

و  بله،  تمدنی  برافراشته  بر  ويرانه‌های ِ برج ِ بابل.

از  اين بيش‌تر  که  پيش  برم:  تو  هم  داری  هم‌اين  حالا،  اين‌ها  رو  که  مى‌بينی،  رمزگشايي  مى‌کنی  و  به  زبان ِ خودت  برمی‌گردونی؛  و  زبان ِ خودت،  نه  زبان ِ «مادري» ، که  زبان ِ دروني،  دريافت ِ يه‌گانه‌ی ِ خودت  رو  مى‌گم...  پس  اون  چه  که  مى‌خونی،  درست  هم‌اون  که  من  نوشته‌م  نيست...  و  اون  که  ديگري،  بعدي،  می‌خونه  هيچ  کدوم ِ اين‌ها  نيست...

و  بله،  هيچ  دو  چشمی  رنگين‌کمان  رو  يه  جور  نمی‌بينه.