دير  بماندم    در  اين  سرای ‌ِ کهن    من،
تا  کهن‌ام  کرد    صحبت ‌ِ دی۟  و  بهمن.

خسته  از  آن  ام    که  شست  سال  فزون  است
تا  به  شبان‌روزها  همی‌بروم  من!

ای۟  به  شبان  خفته!
ظن  مبر  که  بيآسود،  گر  تو  بيآسودی،  اين  زمانه  ز ‌ِ گشتن!

خويشتن ‌ِ خويش  را  رونده  گمان  بر!
هيچ  نشسته  نه،  نيز  خفته  مبر  ظن!

گشتن ‌ِ چرخ  و  زمانه  جانوران  را،  جمله،  کِشنده  است  روز  و  شب  سوی ‌ِ گشتن.

نوْ  شده‌ای!    نوْشده  کهن  شود  آخر،
—گر  چه  به  جان  کوه ‌ِ قارن  ای،  به  تن  آهن!

ای۟  به‌خرد!    با  جهان  مکن  ستد  و  داد!
که⁀او  بستاند  ز ‌ِ تو  کلند  به  سوزن.

جستم  من  صحبت‌اش؛    و  لیکن،  از  اين  کار  سود  نديدم،  از  آن  که  سوده  شدم  تن.

گر  تو  نخواهی  که  زير ‌ِ پای۟  بسايدت،
دست  نبايدت  با  زمانه  پسودن!

گرت  جهان  دوست  است،  دشمن ‌ِ خويش  ای؛
—دشمن ‌ِ تو  دوست  است،  دوست ‌ِ تو  دشمن!

گر  بتوانی  ز  دوستي ‌ِ جهان  رست،
بنگر!
از  خويشتن  توانی  رستن!؟

وای۟  بر  آن  که⁀او  ز ‌ِ خويشتن  نه  برآيد؛
—سوخته  بادش  به  هر  دو  عالم  خرمن!

دوستي ‌ِ اين  جهان،  نهنبن ‌ِ دل‌ها⁀است؛
از  دل ‌ِ خود  بفگن  اين  سياه  نهنبن!