يک‌شنبه، ۱۸ فروردين ۱۳۸۱
(April 7, 2002)
☼
º
5:55
×
«شام ِ آخر» قشنگ بود.
بيش‌تر از سه سال بود سينه‌ما نرفته بودم (البته 3 بار «سگ‌کشي» رو بذار کنار که حساب‌اش جدا⁀است). از «بانوی ِ اردی‌بهشت» تا دو شب پيش که با خواهرم و هم‌سرش رفتيم سينه‌مای ِ شهر ِ پدري. و «شام ِ آخر»... برام کنار ِ هم گذاشتن ِ اين دو تا فيلم، شايد برای ِ هم‌اين⁀ئه که جالب⁀ئه. وگرنه اصلن اين دو ربطی ندارن به هم. هر چند به ظاهر، همانندي‌هائی هم با هم داشته باشن. «بانوی ِ اردی‌بهشت» برای ِ من، يکی از چند فيلم ِ يگانه‌ی ِ زنده‌گي‌م⁀ئه. «شام ِ آخر» داستان ِ ساده‌ئی⁀ئه از برخورد ِ ما با يه حادثه‌ی ِ نادر (پیْ‌وند ِ نامرسوم) که البته ريشه در انديشه‌ها و باورهای ِ ديرپای ِ ما داره. داستان ِ قشنگی که کم‌تر به ريشه‌ها و چه‌راها اشاره می‌کنه و حتا خيلی چيزها رو ناگفته می‌ذاره که درست بر می‌گرده به اين چه‌راها. کاری به شکل ِ کار ندارم، می‌خوام فقط و فقط از قصه حرف بزنم و آدم‌هاش...
...
...
ول‌اش کن اصلن! مگه از ديدن ِ فيلم لذت نبردم؟ خب، هم‌اين کافي⁀ئه ديگه. طلسم ِ سينه‌ما رفتن هم که شکست.
«بانوی ِ اردی‌بهشت» اما، کار ِ يگانه‌ئی⁀ئه که آرزوی ِ باز ديدن‌اش رو هميشه دارم. و آخ! اگه مثل ِ اون پائيز ِ بی‌تای ِ 1377 باشه، پنج‌شنبه‌شب باشه، روی ِ پرده‌ی ِ سينه‌ما «عصر ِ جديد» باشه و... ... ... تو باشی.
