|
Le Silence de la mer |
|
|
|
|
|
شنبه، ۲۲ تير ۱۳۸۱ (July 13, 2002) ☼ º 01:05 × بايد⁀ئه بودن ِ تو، باش! اين، ترانه‌ئی⁀ئه از بابک ِ روزبه، که علي‌رضا عصار با آهنگ ِ ساخته‌ی ِ فوآد ِ حجازي می‌خونه. تو آلبوم ِ «حال ِ من ِ بی تو»، کار ِ ۱۳۷۹ بيش‌تر از پنج سال ِ می‌گذره. توی ِ شرکتی که کار می‌کردم، هميشه راديوی ِ يکی از هم‌کارها روشن بود، و ناچار آهنگ‌ها و ترانه‌هايی يکی در ميون و قر و قاتی می‌شنيديم. اون سال هنوز علي‌رضا عصار شناخته‌شده نبود. من معمولن يه خواننده رو شناسه‌ی ِ يه ترانه نمی‌دونم، اما سبک ِ خاص و ويژه‌گي‌های ِ کار ِ عصار وادارم می‌کنه که کارهاش رو به نام ِ اون بشناسم. و گرنه فوآد ِ حجازي که بيش‌تر ِ کارهای ِ عصار رو ساخته، کارهای ِ زياد ِ ديگری هم داره که... اين هويت و برتري ِ ترانه‌خوان به آهنگ‌ساز يا ترانه‌سرا خيلی کم تو ذهن ِ من پيش اومده، که البته تاب‌ناک‌ترين‌اش فرهاد⁀ئه. گذشته از نمونه‌های ِ بي‌تا و درخشانی مثل ِ Chris de Burgh که آهنگ و شعر و صدا و گاه حتا نوای ِ ساز ِ کارهاش از خودش⁀ئه. و چه لذتی داره کار ِ يه‌نفره... پنج سال ِ پيش وقتی ترانه‌ی ِ «نکته‌دان ِ عشق» (ز⁀آن يار ِ دل‌نوازم...) رو از راديو شنيدم، فهميدم که می‌شه هنوز چشم‌به‌راه ِ شنيدن ِ ترانه‌هايی دل‌پسند موند. ميون ِ ترانه هايی که خر در خروار تکرار و تقليد ِ مرده‌ريگی‌ئی⁀ئه که اصل‌اش هم مالی نبوده. و نه حتا بازآفريني ِ تک‌خال‌های ِ گذشته. اين بين، من اما تنها بودم ميون ِ اخ و وای ِ هم‌کارهام، يکی از مسخره‌بودن ِ آهنگ و ديگري از «خراب کردن ِ شعر ِ حافظ»! و لذتی که بردم و تنها بردم وام داشت که تا ام‌روز کارهای ِ عصار رو پیْ بگيرم. ديد ِ من هرگز از سر ِ نقد نبوده و نيست. هميشه از پسند ِ دل و ذهن‌ام پیْ‌روي کردم و پیْ ِ لذت ِ دروني ِ خودم بودم. نه فقط تو آهنگ و ترانه، که حتا تو شعر و داستان که شناخت و وابسته‌گي‌م بيش‌تر⁀ئه. و توی ِ هر چيزی از زنده‌گي و هنر که دور و برم باشه، از هوايی که نفس می‌کشم، تا هم‌اين‌هايی که اين‌جا می‌نويسم و اين «وب‌لاگ»، تا سينه‌ما و ته‌آتر و قدم‌زدن و گفت‌وشنيد... از تنهايي و «فراغ» که هنوز می‌شه پيدا کرد... تا جدائي و «فراق» که کم نبوده، که کم نيست، که کم‌تر نخواهد بود... ● بين ِ همه‌ی ِ کارهای ِ عصار يکی دو کار هم هست که کشش‌اش برای ِ من در شعرش (هم) بوده، و به‌راستي «شعر»، هر چند با پاره‌ئی از چشم‌داشت‌های ِ من از شعر نخونه. خب نخونه، مگه نه که برای ِ شعر هيچ سنجه‌ئی پایْ‌دار و مطلق و بايسته نيست؟! توی ِ آلبوم ِ «حال ِ من ِ بی تو» دو ترانه هست که برام چنين ويژه‌گي‌ئی داره. و شگفت اين که هر دو، کار ِ بابک ِ روزبه ست. يکی‌ش رو پيش‌تر نوشتم: «بايد ِ بودن ِ تو» و ديگري: «حال ِ من ِ بی تو». اين يکي آهنگ‌اش کار ِ عصار و حجازي⁀ئه. اين، حال ِ من ِ بی تو ست: ●● دوست داری بشنوی؟
چيزی رو هم بگم که می‌ترسم ناگفته بمونه و گمون بره خطا يا دو‌گانه‌گي ِ نوشتاري⁀ئه: «بايد⁀ئه بودن ِ تو» يعنی «بودن ِ تو بايسته (لازم) هست» و «بايد ِ بودن ِ تو» يعنی «بايسته‌گي (لزوم) ِ بودن ِ تو». من برای ِ عنوان ِ ترانه دومي رو بيش‌تر می‌پسندم. |