شنبه، ۱۶ شهريور ۱۳۸۱
(September 07, 2002)
☼
º
00:38
تو فکر ِ يک سقف ام
يک سقف ِ بیروزن
يک سقف ِ پابرجا
محکمتر از آهن
سقفی که تنپوش ِ هراس ِ ما باشه
تو سردي ِ شبها لباس ِ ما باشه
سقفی اندازهی ِ قلب ِ من و تو
واسه لمس ِ تپش ِ دلواپسي
برای ِ شرم ِ لطيف ِ آينهها
واسه پيچيدن ِ بوی ِ اطلسي
زير ِ اين سقف با تو از گل، از شب و ستاره میگم
از تو و از خواستن ِ تو میگم و دوباره میگم
زندهگيم⁀و زير ِ اين سقف با تو اندازه میگيرم
گم میشم تو معني ِ تو، معني ِ تازه میگيرم
سقفمون—افسوس و افسوس—تن ِ ابر ِ آسمون⁀ئه
يه افق، يه بینهايت کمترين فاصلهمون⁀ئه
تو فکر ِ يک سقف ام
يک سقف ِ رويايي
سقفی برای ِ ما
حتا مقوايي
تو فکر ِ يک سقف ام
يک سقف ِ بیروزن
سقفی برای ِ عشق
برای ِ تو با من
سقفی اندازهی ِ قلب ِ من و تو
واسه لمس ِ تپش ِ دلواپسي
برای ِ شرم ِ لطيف ِ آينهها
واسه پيچيدن ِ بوی ِ اطلسي
زير ِ اين سقف—اگه باشه—میپيچه عطر ِ تن ِ تو
لختي ِ پنجرههاش⁀و میپوشونه پيرهن ِ تو
زير ِ اين سقف خوب⁀ئه عطر ِ خودفراموشي بپاشيم
آخر ِ قصه بخوابيم ... اول ِ ترانه پا شيم
سقفمون—افسوس و افسوس—تن ِ ابر ِ آسمون⁀ئه
يه افق، يه بینهايت کمترين فاصلهمون⁀ئه
تو فکر ِ يک سقف ام
ترانهی ِ «سقف»؛ کار ِ «اسفنديار ِ منفردزاده»، «ايرج ِ جنتي ِ عطايي» و «فرهاد»