خوشا  راه ‌ِ سفر  فراروی ‌ِ تو  ͡است،
عزيمت ‌ِ خويش  را  به  نسيان  مسپار!

Le Silence de la mer

Le Silence de la mer
خاموشي‌ی ‌ِ دریا


Archives 

Send E-mail

Powered by Blogger

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
 

آدينه، ۱۵  آذر ۱۳۸۱  (December 6, 2002) 

º  03:20

× «عشق  و  بانوی ِ  ناتمام»  رو  می‌خونم.  داستانی  از  «اميرحسن ِ  چهل‌تن».  به  اين  گفتار ِ  «ملک»،  زن ِ  داستان،  رسيده‌م:

گفت:  کاش  می‌شد  از  آن  همه  عشق ِ  بی‌سرانجام  يکی  به  نتيجه  می‌رسيد؛  فقط  يکی.

سرانجام ِ   عشق  چي⁀ئه؟  يا  درست‌تر  بپرسم:  چي  می‌تونه  باشه؟  پاسخ ِ  اين  پرسش،  نشون  می‌ده  چه  نگاهی  به  عشق  داریم.  آيا  سرانجامی  که  عشق  می‌تونه  داشته‌باشه،  يا  بايد  داشته‌باشه،  کنار ِ  هم  بودن  و  زيستن ِ  دو  آدم‌⁀ئه:  وصل؟  و  وصل،  مگر  نه  که  يعني  آغاز ِ  يک  زنده‌گي ِ  هم‌راه؟  پس  معنای ِ  سرانجام  چي⁀ئه؟  چه‌را  داستان ِ  همه‌ی ِ  عشق‌های ِ  روايت‌شده،  يا  به  جای ِ  پیْ‌وند  با  مرگ  پايان  می‌گيره،  و  يا  با  پیْ‌وند  و  «وصل»  بسته  می‌شه؟  چه‌را  عشق  رو  نيازمند ِ  سرانجام  می‌دونيم؟  و  چه‌را  با  رسيدن  به  آغاز،  همه  چي  رو  پايان‌يافته  می‌بينيم؟

برای ِ  من  بخشی  از  «هويت»  به  همه‌ی ِ  «ليلي  و  مجنون»  و  «وامق  و  عذرا»های ِ  فراوون  می‌ارزه.  به  همه‌ی ِ  «رومه‌ئو  و  ژولي‌يت»های ِ  همانند  و  قالبي.  داستان ِ  آدم‌هايی  که  اگه  نميرن  کارشون  به  خودکشي  يا  ديگرکشي  می‌کشه  يا  اگه  بخت‌يار  باشن  از  هم  جدا  می‌شن،  چه‌را  که  «عشق»  به  سرانجام  رسيده  و  ديگه  نيازی  به  بازي‌چه‌هاش  نداره.

P