خوشا  راه ‌ِ سفر  فراروی ‌ِ تو  ͡است،
عزيمت ‌ِ خويش  را  به  نسيان  مسپار!

Le Silence de la mer

Le Silence de la mer
خاموشي‌ی ‌ِ دریا


Archives 

Send E-mail

Powered by Blogger

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
 

دوشنبه، ۱۲  اسفند  ۱۳۸۱  (March 3, 2003) 

º  00:26

مردی  بزرگ  نمی‌خواستم  باشم—
مردي  نمی‌خواستم  اين‌جا
اين‌جا  که  مرد  مرده  بايد    تا    باشد
—من،  زنده‌گي  می‌خواستم

مردی  بزرگ  نمی‌خواستم  باشم—
بزرگا  نمی‌خواستم  اين‌جا
اين‌جا  که  بقعه‌های ِ  بزرگان  ضريح ِ  تمنا⁀است
—من،  زنده‌گي  می‌خواستم

مردی  بزرگ  نمی‌خواستم  باشم—
بودن  نمی‌خواستم
—من
زنده‌گي
می‌خواستم

اين  سان  که  خواستن  در  من
خاک  و  فراموش  بود
روزگاری،  جايی
خواب ِ  تو  زنده‌گي  در  من  داشت
خواب ِ  تو  زنده‌م  می‌داشت

و  روزگار
دستی  گشوده  بر  دری‌چه‌ی ِ  تاريک
چشمی  به  خواهش
در  تن  آويخت
و  خواب ِ  خاکستر  را
رنگ  آميخت

و  زنگ ِ  نام ِ  توام
هم‌بسآمد  آمد  و  آواز
از  گلوی ِ  لرزان ِ  زنده‌گي  آغاز  شد
ناپيْدا  اما،      هميشه  ناپيْدا

مردی  بزرگ  بايدم  بود—افسوس—
تا  زنده‌گي
از  خواب ِ  مرده‌گان ِ  عقيم  بدزدم
تا
بهای ِ  خواهش  را
سزای ِ  آرامش  را
به  شعر  و  ترانه  و  شادي
به  نور  و  آزادي
تاخت  زنم.

□□

۱۰  اسفند  ۱۳۸۱
تهران

× گمون  کنم  هشت  سالی  از  اين  زبان  و  لحن  بگذره،  اين  دراز  نوشتن  تو  زمان ِ  کوتاه،  و  اين  جای ِ  پای ِ  «زبان ِ  ستبر»ی  که  از  من  نيست،  در  من  نيست.  شايد  هم‌اين⁀ئه  که  نگاش  که  می‌کنم  انگار  مال ِ  سال‌ها  پيش⁀ئه،  پس  نوشتن‌اش  اين‌جا  ساده⁀است،  ساده.

P