خوشا  راه ‌ِ سفر  فراروی ‌ِ تو  ͡است،
عزيمت ‌ِ خويش  را  به  نسيان  مسپار!

Le Silence de la mer

Le Silence de la mer
خاموشي‌ی ‌ِ دریا


Archives 

Send E-mail

Powered by Blogger

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
 

دوشنبه، ۱  اردي‌بهشت  ۱۳۸۲  (April 21, 2003) 

º  00:33

Paso-doble

Liberta

× Patinage



هيچ  وقت  نتونستم  با  ورزش  کنار  بيآم،  اما  هميشه  ورزش‌های ِ  با  رگه‌های ِ  هنري  رو  دوست  داشته‌م.  هر  چند  به  هر  حال  هر  ورزشی  کار ِ  بدني⁀ئه  (ورزش  به‌شمارآوردن ِ  شترنج  به  گمون‌ام  دسيسه‌ی ِ  آدم‌های ِ  خوبی⁀ئه  که  خدا  زيادشون  کنه!).  من  دوس‌تر  دارم  بشينم  و  تماشا  کنم.  از  زور  و  زورآزمايی  و  زورورزي  خوش‌ام  نمى‌آد.  تاب ِ  هيجان  و  هی‌ْآهوی ِ  بيش  از  اين  رو  هم  که  تو  زنده‌گي  هست  ندارم.  پیْ  آرامش‌بخش  ام،  نه  پريشنده.  از  اين  همه  گذشته،  تو  فهرست ِ  شاخه‌های ِ  هنر  پايين  که  می‌آم  به  کارهايی  می‌رسم  که  آميخته‌ئی  از  هنر  اند  و  ورزش.  و  اين  به  خاطر ِ  اين⁀ئه  که  هنر ِ  بدن  و  زيبايي‌های ِ  بدني ِ  انسان  کم  نيست  (جای ِ  «رويايي»  خالي).

«پاتيناژ»  يکی  از  زيباترين  رشته‌ها⁀است  که  من  دل‌ام  مى‌خواد  بيش‌تر  هنر  بدونم‌اش.  زيبايي‌های ِ  رقص  و  ديناميک ِ  بدن  تو  زمينه‌ئی  از  موسيقي  و  گاه  بر  بستر ِ  داستان.

Beethoven's Last Night

Romeo & Juliet

Waltz

بدبختي  اين‌جا⁀است  که  زير ِ  چشم ِ  حکومتی  که  تن  رو  تاب  نمى‌آره  و  هنر  رو  هم  گزينشي  مى‌خواد،  چشم  دوختن  بر  تن  و  لذت  بردن  از  زيبايي‌هاش  غدغن⁀ئه.  چی  می‌گم؟  مگه  اين‌جا  هنر  آزاد⁀ئه  که  برای ِ  انسان  باشه؟

هرگز  نمی‌شه  زيبايي‌های ِ  اين  هنر ِ  پرجنبش  رو  تو  قاب‌های ِ  ايستای ِ  عکس  ديد،  با اين  همه  برای ِ  تشنه‌گي  فرونشوندن  می‌شه  عکس‌های ِ  فراوونی  اين‌جاها  پيْدا  کرد.

عکس‌ها  کارهای ِ  Marina Anissina  و  Gwendal Peizerat.

P
 

يک‌شنبه، ۳۱  فروردين  ۱۳۸۲  (April 20, 2003) 

º  05:06

× ایْ  تو  ولي‌احسان ِ  دل!
ایْ  حسن ِ  روی‌ات  دام ِ  دل!
ایْ  از  کرم  پرسان ِ  دل،  و⁀ایْ  پرسش‌ات  آرام ِ  دل!

ما  زنده  از  اکرام ِ  تو،  ایْ  هر  دو  عالم  رام ِ  تو!
و⁀ایْ  از  حيات ِ  نام ِ  تو  جانی  گرفته  نام ِ  دل!

بر  گرد ِ  تن  دل  حلقه  شد،
تن  با  دل‌ام  هم‌خرقه  شد،
و⁀اين  هر  دو  در  تو  غرقه  شد،  ایْ  تو  ولي‌انعام ِ  دل!

ایْ  تن  گرفته  پای ِ  دل،  و⁀ایْ  دل  گرفته  دامن‌ات!
دامن  ز ِ  دل  اندر  مکش،  تا  تن  رسد  بر  بام ِ  دل!

ایْ  گوْهر ِ  دريای ِ  دل!،  چه  جای ِ  جان،  چه  جای ِ  دل!
روشن  ز ِ  تو  شب‌های ِ  دل،
خرم  ز ِ  تو  ايام ِ  دل.

ایْ  عاشق  و  معشوق ِ  من!،  در  غيْر ِ  عشق  آتش  بزن!
چون  نقطه‌ئی  در  جيم ِ  تن،  چون  روشني  بر  جام ِ  دل.

ایْ  قيل  و  قال‌ات  چون  شکر،  و⁀ایْ  گوش‌مال‌ات  چون  شکر!
گر  ز⁀اين  ادب  خوارم  کنی،  خواري  من  است  اکرام ِ  دل!

گر  سرّ ِ  تو  ننهفتمی  من  گفتني‌ها  گفتمی،
تا  از  دل‌ام  واقف  شدی  ام‌روز  خاص  و  عام ِ  دل!

مولوي،  ۱۳۳۳

P